|
Omurgada dejenere disk hastalığı (DDH), toplumda her
yaşta rastlanabilecek, kronik bel ağrısı, hareket
kısıtlamaları ve diğer etkileri ile çok sık yaşanan bir
rahatsızlıktır. Çalışma ortamında, işgücü kaybı nedeniyle,
randıman düşüklüğü ve başarısızlığa neden olmaktadır.
DDH’da ağrıya neden olan etken morfolojik yapısı bozulmuş
olan disk dokusudur. Disk dokusunun
morfolojisinin bozulması, omurganın vertebraları
arasındaki normal hareket aralığının artmasına ve sonuç
olarak segmental instabiliteye neden olmaktadır. Mekanik
olarak stabilitenin bozulması, klinik olarak bel ağrısını
ortaya
çıkarmaktadır. DDH’da bozulmuş olan segmentler arası
hareket aralığı, tedavi olarak, izafi hareketi ortadan
kaldıran
tespit yöntemleri ile yapılmaktadır. Bu yöntemin
dezavantajı ise, rijit olarak stabilizasyonu sağlanan
segmentlere
komşu olan disk aralıklarında, kronik dönemde sekonder
olarak disk dejenerasyonunun gelişmesidir.
Son yıllarda klinik olarak kullanıma girmiş olan
posterior dinamik sistemler ise, segmentler arasındaki
harekete
belli bir oranda izin vererek (kemik füzyonu olmaksızın),
dejenere disk hastalıklarının tedavisinde komşu segment
rahatsızlıklarına neden olmaz, dolayısıyla bu sistemler
kullanımda tercih edilmektedirler.
Bu çalışmada, omurgada oluşan dejenere disk hastalığında,
segmentler arasındaki hareket aralığının değişiminin
fotogrametrik olarak belirlenmesi, in-vitro (laboratuar
ortamında ölçümlerle) şartlarda yapılacaktır. Model olarak
kullanılacak dana lomber omurgasının rostral bölümüne
ani dönme ekseninden belli uzaklıkta yükleme yapılarak,
moment etkisi oluşturulacak, fleksiyon ve ekstansiyon
yüklemeleri sonucunda posterior dinamik ve rijit
stabilizasyon
incelenecektir. |
